با وجود این كه شخصیت علمی و عملیاش محرز بود و مقبول خواص و تودههای مردم بود ، ولی در برابر مرحوم آیتالله العظمی بروجردی متواضع بود ، به گونهای كه وقتی معظّم له از ایشان درخواست كردند كه به تهران برود و امامت مسجد سید عزیز الله را – كه از مساجد بزرگ و مهم بازار تهران است – بپذیرد و اداره امور روحانی و معنوی شهر را عهده دار باشد ، ایشان پذیرفت و روی هم رفته به نمایندگی از آن بزرگوار به تهران مهاجرت كرد ، با وجود آن كه ، علاوه بر موقعیت محرز مرحوم آقای خوانساری ، ماندن در حوزه علمیه قم زمینههای مساعد دیگری در توسعه مرجعیت و گسترش قلمرو مقلدان آن بزرگوار فراهم میآورد و در تجلی شخصیت ایشان اثری به سزا داشت .
به جز این آقایان بزرگوار نام برده ، از مراجع طبقه قبلی نیز – كه از حفاظ حوزه به شمار میآمدند- در احترام ایشان كمال اهتمام را داشتند. از جمله آنان مرحوم آیتالله العظمی آقای حجت كوهكمری- اعلی الله مقامه- است .
مرحوم آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری – اعلی الله مقامه – راجع به كیفیت وفات آقای حجت كوه كمری نقل میكنند :
«روز وفات ایشان … رفتم در همان اتاق كوچكی كه ایشان بستری بودند . آقا رویشان به طرف دیوار و مشغول ذكر و دعا بود … سلام كردم . جواب دادند و گفتند : «امروز چه روزی است؟» گفتم : روز شنبه است . گفتند : «آقای بروجردی به درس رفتهاند؟» گفتم : آری رفتند . از صمیم قلب شاید چند مرتبه گفت : «الحمد لله … »
………………………………………………………………………
کریمی جهرمی ، علی ، شکوه فقاهت ، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم ، ص 16 .