یكی از اساتید عالیقدر آقای بروجردی قدس سره مرحوم آقای حاج سید محمد باقر دُرچهای ـ أعلی اللّه مقامه ـ بودهاند كه در ایام تحصیل در اصفهان از حضور ایشان بهرهمند می شدند.
یكی از آقایان اهل علم اصفهان درتاریخ پانزدهم ربیع المولود 1410 قمری برای بنده (1)نقل كردند كه:
مرحوم آقای شیخ محمد حسن نجف آبادی ـ رضوان اللّه علیه ـ در جلسه تدریس شرح لمعه نقل كردند: “روزی من از مرحوم آقای سید محمد باقر درچهای دعوت كردم كه به حجرهام بیایند و برای اینكه تنها نباشند و همصحبتی داشته باشند، از آقای بروجردی هم دعوت كردم و هر دو آمدند و مدتی نشستند، سپس آقای بروجردی از حجره مدرسه بیرون آمدند من به نزد ایشان رفتم و عرض كردم: چرا از حجره بیرون آمدید؟ كاری دارید؟ و غرضم این بود كه اگر احتیاج به دستشویی باشد ایشان را راهنمایی كنم. فرمودند: براثرنشستن پایم درد گرفت و نخواستم جلو آقای دُرچهای پا به پا بشوم؛ لذا از حجره بیرون آمدم”.
و یكی دیگر از اساتید مرحوم آقای بروجردی چنانكه پیشتر گفته شد آقای آخوند محقق خراسانی ـ أعلی اللّه مقامه ـ بودهاند و ایشان نسبت به آن استاد بزرگوار در حدّ بالایی احترام و ادب میكرده است. و بر همین اساس وقتی معظّمله از نجف به ایران آمدند دو دوره اصول تدریس فرمودهاند كه یك دوره آن در بروجرد و دوره دیگر در قم بود و در هر دو دوره، محور بحث خود را كتاب شریف كفایة الاصول كه كتاب استادشان بود قرار داده و مكرّر در مكرّر در حین درسها از آن بزرگ مرد به احترام و ادب یاد میكرد و با لقب «شیخنا الأُستاد المحقق الخراسانی» نام میبرد.
یكی از اساتید سطح ما نقل میكرد كه:
مرحوم آقای بروجردی فرمودند: “من حتی به كودك در گاهواره از خاندان آقای آخوند خراسانی، احترام میكنم!”(2)
………………………………………………………………….
1- علی كریمی جهرمی.
2- ر.ك: شكوه فقاهت، مركز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم ،ص22.