موقعیت سیاسی واجتماعی آیت الله بروجردی

 

 

 

حضرت آیت الله مسلم ملكوتی می گوید:

قدرت وموقعیت اجتماعی آیت الله بروجردی از همان اقامت ایشان در بروجرد بر همگان محرز بود.حتی رضا خان با همه ی قلدری هایش از ایشان حساب می برد.در زمانی که مرحوم آیت الله حاج آقا حسین قمی در ادامه ی اعتراض های خود به کارهای خلاف شرع رضاخان از مشهد به تهران هجرت کرد ودر باع «سراج الملک»شهر ری به تحصن نشست تا رضاخان به خواسته های مشروع وقانونی او جواب بدهد،در ابن هنگام قزاقان رضاخان محل سکونت ایشان را به محاصره در آوردند وهرگونه رفت وآمد ودیدار با آقای قمی را مانع شدند ودر واقع ایشان را در آن باغ زندانی کرده بودند.از طرفی رضاخان هم با بی اعتنایی به خواسته های ایشان با کمال غرور به حبس ایشان ادامه داد،تا اینکه این خبر به سمع آقای بروجردی می رسد وایشان یک تلگرام شدید الحنی از بروجرد خطاب به رضاخان ارسال می دارند،به محض وصول این تلگرام به دست رضاخان،محاصره ی محل سکونت آقای قمی شکسته می شود.دلیلش هم این بود که در آن ایام اکثر عشایر غرب وجنوب غرب کشور از آقای بروجردی تقلید می کردند و رضا خان هم به شدت می ترسید که مبادا نارضایتی آقای بروجردی سبب تحریک عشایر بر ضد حکومت دیکتاتوری او شود وبرایش دردسر درست کند.پس از فرار رضاخان که حاج آقا حسین قمی به ایران بازگشت،طی بیانیه ی پنج ماده ای خطاب به هیأت دولت خواستار بازگشت حجاب به زنان،مجزا بودن مدارس دختران وپسران،تعلیم قرآن ودروس دینی در مدارس وآزادی حوزه های علمیه وروحانیت ورسیدگی به وضع اقتصادی مردم شدند ودر این وقت نیز دولت از قبول آن تعلل ورزید تا این که آیت الله بروجردی به حمایت از ایشان برخاست ودولت مجبور به قبول شد.

در زمان محمدرضا شاه هم که آقای بروجردی به قم تشریف آورد و بلافاصله مرجعیت مطلق ایشان به اثبات رسید،دیگر شخص شاه با همه ی قدرت ظاهری و واقعی خود در برابر آقای بروجردی از اظهار وجود عاجز بود.حضور آقای بروجردی در رأس حوزه ی علمیه ی قم موجب شد جلوی بسیاری از کارهای خلاف شرع در کشور گرفته شود.بیگانگان نقشه های زیادی برای پیاده کردن برنامه های استعماری خود در این کشور داشتند،ولی با وجود آقای بروجردی هیچ کدام آن را نتوانستند به مرحله ی عمل بنشانند؛لذا می بینیم همه ی این امور بلافاصله بعد از رحلت آن مرجع بزرگ آغاز می شود.

……………………………………

1- اباذری،عبدالرحیم،خاطرات آیت الله مسلم ملكوتی، مركز اسناد انقلاب اسلامی، ص 121.

 

 

 

پاسخی بگذارید