آیت الله شیخ مجتبی عراقی می گوید:
حضرت آیت الله بروجردی اگر چه در زندگی فردی، بسیار ساده و زاهدانه به سر می کرد و به خصوص در صرف وجوه شرعی نسبت به طلاب و امور دیگر به شدت سختگیر بود ، در عین حال وقتی عزت و عظمت اسلام و مسلمانان به میان می آمد ، هرگز از سرمایه گزاری کلان دریغ نمی کرد بلکه با میل و رغبت هزینه می نمود که این بلند نظری ، دوراندیشی و درک صحیح از موقعیت های زمانی و مکانی حکایت داشت . هنگامی که ایشان تصمیم گرفت در شهر هامبورگ آلمان ، مرکزی برای نشر تعالیم اسلام و تشیع تأسیس کند ، نماینده معظم له زمینی را به این منظور خریداری کرده بود که این زمین در جای مناسب شأن قرار نداشت . وقتی آیت الله بروجردی از موضوع باخبر می شود ، می فرماید : “در جامعه ای که ارزش ها در زیبایی های ظاهری نهفته است به هیچ وجه صلاح نیست ما به ظواهر نپردازیم و در چشم پیروان سایر ادیان و مذاهب حقیر جلوه کنیم . در مملکتی که ساختمان های پیروان ادیان و مذاهب دیگر به صورت مجلل و زیبا و چشمگیر ساخته می شود ، بنابراین مراکز متعلق به مسلمانان هم باید مجلل و زیبا تأسیس شود و در جای مناسب قرار داشته باشد تا مسلمانان احساس حقارت و خود کم بینی نداشته باشند و در این صورت هر چه هزینه داشته باشد من آن را تأمین خواهم کرد .
و این در حالی بود که در تأسیس مسجد اعظم قم هنگامی که مهندس لرزاده کار تزیین و کاشی کاری داخل مسجد را آغاز کرده و مقداری از آن را هم انجام داده بود ، اما چون آیت الله بروجردی مطلع می گردد ، دستور توقف آن را صادر می کند . بعد آقای مهندس نیز هر چه تلاش می کند و حتی چند نفر از آقایان علما را واسطه و شفیع قرار می دهد نمی تواند موافقت ایشان را بگیرد و کاشی کاری و تزیین مسجد از همان زمان تا امروز به صورت نیمه تمام باقی می ماند، زیرا ایشان اعتقاد داشتند در شهر قم نیازی به تزیین مساجد نیست ، بنابراین هر چه ساده تر باشد معقول تر است .
———————————————–
مجله حوزه ، ش 44 – 43 ، ص 170 و242 با کمی تصرف در متن.