حضرت آیت الله سید محمد جواد علوی بروجردی می فرمایند:بزرگان و علمای ما سعی می كردند که اردتشان را به این خاندان بالا ببرند. برای نمونه، حضرت آیت الله العظمی بروجردی بیش از آنکه به قم مشرف بشوند و مرجعیت شیعه را به دست بگیرند، در بروجرد بودند.
خود ایشان فرموده بودند: درد چشم شدیدی گرفتم و این درد چشم به عفونت كشیده شد؛ به گونه‌ای كه پزشكان احتمال نابینا شدن چشمانم را دادند. خیلی در اذیت و ناراحتی بودم. ایام عاشورا شد و روضه داشتیم. به علت ناراحتی چشم نتوانستم در مجلس روضه خودم شركت كنم. روز عاشورا، به مجلس روضه آمدم و چون نمی توانستم بایستم و از میهمانان پذیرایی كنم و خوش آمد بگویم، دم در نشستم. در بروجرد روز عاشورا دسته‌ای از طبقات مختلف بیرون می آید و هنوز هم هست. ایشان سراپای خود را گل می گیرند و فقط پارچه‌ای دور كمر می بندند؛ آرام نوحه می خوانند و سینه می زنند؛ چند خیابان شهر را می گردند و به منزل چند عالم شهر می‌روند و در مجلس آنها هم شركت می كنند. این دسته به منزل آقای بروجردی هم آمدند. خود ایشان فرمودند: وقتی به منزل من آمدند، از جلوی من عبور می كردند. من از روی شصت پای یكی از عزاداران سیدالشهدا ـ علیه‌السلام ـ گِل برداشتم و به عنوان تبرک و برای استشفا به چشم های خودم مالیدم. پس از چند روز، چشم من خوب شد. به گونه‌ای که تا آخر عمر که نزدیك به نود سال عمر كردند، چشمان ایشان نه به آب مروارید مبتلا شد و نه به عینك نیاز پیدا كرد. مرجع تقلید شیعه که نایب عام امام زمان ـ عجل‌الله تعالی فرجه‌ـ است، و ارزش و اعتبار بسیار بالایی نزد شیعیان دارد، نه به خاك قدم سیدالشهدا ـ علیه‌السلام ـ و نه به خاك قبر آن حضرت، بلکه به گلی كه روی پای عزادار سیدالشهداست تبرک پیدا می‌کند. این، معیار ارزش برای ماست.
متن برگرفته از بیانات حضرت آیت الله سید محمد جواد علوی بروجردی(مد ظله العالی) است که در جمعی از طلبه هاي استان تهران ایراد گردید.