فصل ششم در بیان خوابیدن است به منی در شبهای تشریق بدانکه هر گاه حاج در روز عید به مکّه رود به جهت طواف و سعی واجب است بر او که بر گردد به سوی منی به جهت آنکه بیتوته کند یعنی شب به سر بردن در شب یازدهم و دوازدهم در منی واجب است و شب سیزدهم نیز واجبست بر کسی که در احرام از زن یا صید پرهیز نکرده و بر کسی که این دو را در احرام اجتناب کرده لازم نیست و جایز است از برای او نفر یعنی کوچ کردن در روز دوازدهم بعد از زوال شمس و اگر اتّفاقاً در آن روز ماند تا شب داخل شد ماندن در آنجا نیز لازم است و هم چنین رمی در فردا که سیزدهم است و واجب است در بیتوته نیّت کردن بعد از دخول وقت شام و حدّ شب که به سر بردن او لازم است تا ما بعد نصف شب است پس اگر بعد از نصف شب از آنجا بیرون رود عیب ندارد و احوط آن است که پیش از طلوع فجر داخل مکّه نشود و کسی که ترک کند بیتوته را به منی واجب است بر او از براي هر شبي يك گوسفند كه او را بكشد و احوط الحاق ناسي و جاهل است بعامد در وجوب گوسفند و همچنين الحاق معذور به مختار هر چند گناهي نيست بر معذور و آن كسي است كه عذري دارد مانع از بيتوته مثل بيمار و بيمارپرست و کسی که خوف بردن مال خود را دارد از مکّه اگر بیاید به منی و مثل شبان گوسفند و کسانی که سقایت حاج در دست ایشان است و ظاهر علماء عدم وجوب فدیه گوسفند است بر دو فرقۀ اخیره و مثل ایشان است کسی که شب را در مکّه به عبادت احیا کند و مشغول غیر عبادت نباشد مگر امور ضروریّه مثل اکل و شرب و تجدید وضوء و مستحبّ است که چون از مکّه مراجعت کند به منی بگوید اللهم بك و ثقت و بك امنت و لك اسلمت و عليك توكلت فنعم الرب و نعم المولي و نعم النصير.