ايشان، پسرعلى (1252 – 1329 ق)، پسراحمد (1211 – 1280ق)، پسر على نقى (1188 – 1249ق)، پسرجواد (متوفاى 1242 ق)، پسر سيد محمد (حدود 1090 – حدود 1160 ق)، پسر عبدالكريم، پسرمراد، پسر شاه اسدالله، پسر جلالالدين امير، پسر حسن، پسر مجدالدين، پسر قوام الدين، پسر اسماعيل، پسر عباد، پسر ابوالمكارم، پسر عباد، پسر ابوالمجد، پسر عباد، پسر على، پسر حمزه، پسر طاهر، پسر على، پسر محمد، پسر احمد، پسر محمد، پسر احمد، پسر ابراهيم طباطبا، پسر اسماعيل ديباج، پسرابراهيم غمر (متوفاى 145 ق در زندان منصور عباسى)، پسر حسن مثنى، پسر حضرت امام حسن مجتبىعليه السلام است.
همانگونه كه از اين نسب نامه روشن مىشود، نسب ايشان، با سى واسطه به حضرت امام حسن مجتبى و امام حسينعليهما السلام مىرسد. به همين خاطر، جدشان سيدمحمد طباطبايى، در رسالهها، نسب خود را «حسنى حسينى» معرفى مىكند.
نيز نسب ايشان، با پنج واسطه به سيدمحمد طباطبايى – سر سلسلهى سادات طباطبايى ساكن بروجرد – و با بيست و شش واسطه به «ابراهيم طباطبا» – جد اعلاى همهى سادات طباطبايى – مىرسد.
مادر ايشان، سيده آغابيگم دختر سيدمحمدعلى، پسر سيدعابد، پسر سيد على، پسرسيدمحمد، پسر عبدالكريم است.
حضرت آيتالله، از طريق مادر، نسبتاش به علامهى مجلسى اول مىرسد.