محمد صادق تهرانی می گوید:
مرحوم آیت الله بروجردی خیلی حسن نظر داشت.ایشان ،به «شجاعه الحسینیه و سخاوت الحسنیه» معروف بود.حتی اگر یک وقتي دربین درس اوقاتش تلخ می شد،می گفتند اوقات تلخی ایشان میمنت دارد! چون آقا فوراً یک مرحمتی می کردند که از آن شخص دلجویی کرده باشند.
آیت الله بروجردی خیلی سخاوتمند بود و طبع بلندی داشت.افراد زیادی می آمدند و از ایشان چیزی می خواستند. یادم هست یک روز،یک عرب آمد ودر مقابل آقا نشست و از ایشا ن پول می خواست . در همین اثنا یک تاجر اصفهانی وارد شد ودو تا عبای نایینی بسیار اعلا وچند تا جعبه گز ومقداری پول گذاشت جلوی آقا. آن مرد عرب هم نزدیک آقا نشسته بود،خیال کرد اینها رابرای او آورده اند. خیلی خوشش آمد. عباها را برداشت گزها و پول ها را هم برداشت؛و گفت «انعم الله ،انعم الله!» و رفت. آقای بروجردی هم نگاهی کرد و با خنده های طولانی وسکوت اورا بدرقه کرد.
………………………………………….
كرباسچی، غلامرضا، تاریخ شفاهی انقلاب اسلامی ،چاپ اول- 1380،مركز اسناد اقلاب اسلامی،ص 128.