ايشان، در اواخر سال هزار و سيصد و بيست و هشت قمرى، براى ديدار پدر و مادر و… به بروجرد بازگشت.
شش ماه از ورود ايشان به بروجرد نگذشته بود كه پدرشان وفات كرد و چون وصى پدر و سرپرستيك خواهر و برادر صغير بود، ديگر نتوانستبه نجف اشرف باز گردد و در بروجرد ماندگار شد.
از متن نامههاى باقيمانده از مرحوم آخوند خراسانى مىتوان به ميزان تاثر و تاسف ايشان از مفارقت اين شاگرد فاضل، پىبرد. نيز مرحوم آيتاللهالعظمى بروجردى، همواره، مراتب تاثر خود را از فراق نجف اشرف ياد مىكرد.
در مراجعتبه بروجرد، مورد تكريم و استقبال گرم مردم قرار گرفت و همهجا، سخن از مراتب علم و نبوغ وى بود.